To już koniec Wariacji i czas na małe podsumowania:
W podróży dookoła świata spędziliśmy 216 dni.
Zwiedziliśmy 14 krajów, a granice pomiędzy nimi przekraczaliśmy 20 razy.
Odbyliśmy 21 rejsów samolotem i przelecieliśmy nimi w sumie 75 440 km (co przy 40 000 km obwodu Ziemi na równiku oznacza, że oblecieliśmy świat prawie dwa razy:-).
Przejechaliśmy 15 000 km wypożyczonymi samochodami i byliśmy wożeni 12 000 km autobusami oraz 1000 km pociągiem.
Na 216 dni w podróży, 108 razy zmienialiśmy miejsce noclegu, co oznacza że średnio spędziliśmy 2 dni w jednym miejscu (o zgrozo nie przypuszczałem nawet, że było tak intensywnie, oczywiście bywało że w kilku miejscach byliśmy jeden tydzień, ale statystyki wyśrubowało nam podróżowanie kamperem, szczególnie po Nowej Zelandii).
Spędziliśmy 85 nocy w kamperze, 67 w hostelu, 17 nocy w użyczonym bądź wynajętym mieszkaniu, 16 nocy w chatce lub bungalow, 12 w namiocie, 7 nocy w hotelu, 5 w autobusie, 4 noce w samolocie, 2 na łodzi i 1 noc w pociągu.
Plecak rozpakowywaliśmy i pakowaliśmy około 70 razy, ufff ależ nas to wkurzało! 🙂
Przywieźliśmy około 100 GB zdjęć, których do tej pory nie obrobiliśmy 🙂
Czy zastanawialiście się kiedyś jako to jest na równiku? Czy on jest w ogóle jakoś zaznaczony? Co się dzieje z naszym cieniem jeśli słońce znajduje się centralne nad nami? W którą stronę spływa woda skoro na półkuli północnej kręci się w lewo a na południowej w prawo? No i co z grawitacją skoro przyciąganie ziemskie jest tu najmniejsze na Ziemi? A jaka jest tam pogoda, chyba musi być gorąco, przecież to równik?
My byliśmy bardzo ciekawi i dlatego postanowiliśmy pojechać do Mitad del Mundo, czyli środka Ziemi wyznaczonego w XVIII wieku przez francuską misję geodezyjną kierowaną przez Charles Marie de La Condamine. Mitad del Mundo znajduje się około 20 km od centrum Quito, tak więc już w samy Quito byliśmy w stanie oglądać niektóre efekty, jak na przykład brak cienia, wprawdzie tylko przez 2 minuty w samo południe, ale rzeczywiście cienia widać nie było. Jeśli chodzi o pogodę to Quito i Mitad del Mundo są położone na wysokości ok 2800 m n.p.m. i dlatego nie jest tak ciepło. Generalnie, jak świeci słońce to chodzi się w krótkim rękawku i jest jakieś 25 st. Celsjusza, ale jak nie ma słońca i jest pochmurno to temperatura spada do 5 stopni Celsjusza. Po przyjeździe do Mitad del Mundo okazało się, że w miejscu w którym francuska ekipa wyznaczyła równik powstało wypasione muzeum etnograficzne, z robiącą wrażenie aleją i 30-metrowym monumentem zakończonym pięciotonową kulą o średnicy 4,5 metra. Równik został tam pięknie zaznaczony żółtą linią, na której można sobie strzelić fotkę i nawet kupić certyfikat pobytu na równiku :). Wszystko byłby jak najbardziej OK, gdyby nie fakt, że jest to „fałszywy równik”, bowiem po włączeniu GPS okazuje się, że równik jest 240 m dalej :). Oczywiście 240 m dalej jest też kolejne muzeum z zaznaczonym równikiem, na którym można sobie zrobić zdjęcie. Może nie jest ono tak wypasione jak to na „fałszywym równiku” ale właśnie tu można się dowiedzieć jak to jest z tą wodą i grawitacją. Przewodnik tego muzeum zaprezentował nam m.in. jak woda się kręci na półkuli północnej (w prawo) a potem na południowej (w lewo). Jednak, od razu po pokazie daje sprostowanie, że był to trik związany z tym, że woda ma pamięć i spływa w tą stronę z jaką była wlana do miednicy. Aby móc obserwować efekt siły Coriolisa, należy być znacznie bardziej oddalonym od równika, minimum kilka kilometrów. Co do grawitacji, to rzeczywiście można się nią pobawić ustawiając jajko w pionie na równiku, niekoniecznie je rozbijając w stylu Kolumba. Nawiasem mówiąc, to przed nami nagrał kilka sztuczek w tym muzeum Senior Cejrowski:
Przed wylotem do domu postanowiliśmy sobie zafundować jeszcze trochę górskich emocji. W związku z tym, że po dwutygodniowym pobycie na Galapagos nie mieliśmy aklimatyzacji aby wspinać się na szczyty, wybraliśmy tylko jednodniową wycieczkę do Cotopaxi (5897 m n.p.m.). Cotopaxi to jeden z najwyższych nadal czynnych wulkanów na świecie i druga góra w Ekwadorze. Charakteryzuje się on pięknym stożkowatym kształtem a granica wiecznego śniegu jest na wysokości około 4700 m n.p.m. Wulkan znajduje się bardzo blisko równika, więc twierdzenie, że na równiku jest śnieg jest jak najbardziej poprawne 🙂 Naszą ambicją wcale nie było zdobycie wulkanu, lecz zjazd na rowerze z basecampu pod wulkanem czyli z jakiś 4500m n.p.m. Pomimo pogody w kratkę, bo na przemian lało i świeciło słońce, był to jeden z najlepszych downhillów w moim życiu :).
Po trzech dniach pobytu w Quito, stolicy Ekwadoru wiedzieliśmy, że musimy stąd uciekać. Typowe latynoamerykańskie miasto, tj. bardzo rozległe, głośne a w dodatku bardzo niebezpieczne. Jeden z gości pensjonatu, w jakim nocowaliśmy opowiedział nam, że jego koleżanka zwiedzając najbardziej turystyczną część miasta (Inglesia de San Francisco) została obrabowana przez trzech młodziaków uzbrojonych w nóż i to na oczach policji turystycznej, która nie zrobiła absolutnie nic! Takie historie w tym mieście są na porządku dziennym, a gringo muszą się mieć ciągle na baczności. Mieliśmy wyjątkowe szczęście, że nam się nic nie stało, choć muszę wam wyznać, że raz niewiele brakowało a otrzymałabym kulkę w przysłowiowy łeb. Chciałam bowiem pouczyć pewnych młodych gnojków jak się powinni zachować w sklepie, tzn. nie wciskać w kolejkę. Ugryzłam się na szczęście w język i w końcu nic im nie powiedziałam, a potem dowiedziałam się od sprzedawcy, że mieli ze sobą pistolety i że to miejscowe bandziory. Uff, czasem warto sobie odpuścić..
W związku z tym, że wyjazd do Polski zbliżał się nieuchronnie a Quito niespecjalnie nam się podobało, postanowiliśmy iść śladami Magdy i Przemka z Careerbreaka (www.careerbreak.pl) i zażyć trochę adrenaliny zjeżdżając po linach zawieszonych w dżungli tzw. „conopy”. W tym celu spakowaliśmy nasze dwa małe plecaki i wyjechaliśmy do Mindo. W tym uroczym miasteczku znajdują się bowiem dwie spółki (Mindo Conopy Adventure oraz Mindo Ropes and Conopy), które oferują zjazdy na metalowych linach zawieszonych w dżungli. Mają tam od 3,500 do 5.000 metrów zawieszonych lin, trasy różnego stopnia trudności, od tych wolniejszych dla dzieci po bardzo szybkie, gdzie człowiek nie ma czasu nawet krzyknąć z przerażenia :). Gdy dojechaliśmy do Mindo okazało się, że kilka dni wcześniej pewna Amerykanka zabiła się zjeżdżając na jednej z lin należących do spółki Mindo Ropes and Conopy, która się po prostu zerwała :(. Przewodnik, który jej towarzyszył znajdował się w stanie krytycznym w szpitalu. Spółkę, w której zdarzył się wypadek podobno zamknęli, a w drugiej zrobili gruntowną inspekcję.
Ciekawość jednak zwyciężyła i pomaszerowaliśmy w głąb dżungli, aby zobaczyć co za diabeł. Na miejscu okazało się, że oprócz trzech Francuzów jesteśmy jedynymi chętnymi do zjazdów na linach. Dziennikarz z miejscowej gazety przeprowadził nawet z nami krótki wywiad i zrobił kilka fotek, a na koniec życzył szczęścia :). Nie podpisywaliśmy nawet żadnych kwitów, że bierzemy na siebie całą odpowiedzialność na wypadek nieszczęścia. No cóż, można było się tego spodziewać, przecież to Ekwador :). A te zjazdy to był prawdziwy strzał w dziesiątkę! Niezwykła frajda i to w samym sercu ekwadorskiej dżungli :). Najtrudniejszy był pierwszy zjazd bo nie umieliśmy jeszcze odpowiednio złapać liny tak aby nami nie obracało. Potem gdy już trzymaliśmy „pion” to była bułka z masłem. Zjeżdżaliśmy głównie w pozycji klasycznej, czyli z głową w górze, ale do wyboru była także pozycja motyla i supermena, którą zaserwowaliśmy sobie na sam koniec. Niezła zabawa! Gorąco polecamy!
Południowe Wariacje 