Niespodzianka na środku pustyni czyli strajk po peruwiańsku

Z Arequipy postanowiliśmy pojechać do Nazca gdzie znajdują się słynne linie obrazujące przeróżne figury geometryczne, zwierzęta i rośliny. Linie te zostały stworzone przez Indian Nazca między rokiem 200 p.n.e. (według najnowszych badań) a 650 n.e. i swoim bardzo dobrze zachowanym kształtem zachwycają do dziś. Co ciekawe linie nie są, jak na początku myśleliśmy, wyryte w skale. Indianie sporządzili je poprzez ustawianie większych kamieni i odgarnianie czerwonego żwiru odsłaniając tym jaśniejszą ziemię. W ten sposób powstało zagłębienie, które przeciętnie ma jakieś 3 cm głębokości i ok. 40 cm szerokości. Najdłuższa linia ma kilkanaście kilometrów długości i jest idealnie prosta. Co ciekawe linie są czyszczone samoistnie przez wiatr, który przesuwa drobne kamyczki z powierzchni linii i w ten sposób regularnie odkrywa jaśniejszą glebę. Linie nie są także niszczone przez spływającą z gór wodę bowiem zostały umiejscowione na wyżej położonej powierzchni. Gdy pada tu deszcz (co jest niezwykle rzadkim zjawiskiem) woda spływa dokładnie obok linii, nie niszcząc zarysu utworzonych przez linie figur. To daje nam tylko niewielkie wyobrażenie z jak niezwykle mądrą cywilizacją mamy do czynienia. Niesamowite jest to, że Indianom udało się ułożyć linie tak aby przedstawiały one rysunki 93 metrowej małpy z zakręconym ogonem, pająka z 40 metrowymi odnóżami, kondora o przekroju 120 metrów i wielu innych zwierząt. Podobno Indianie do utworzenia tych rysunków wykorzystywali kawałki lin i obliczenia matematyczne. Podobne obliczenia matematyczne zostały wykorzystane wiele lat później przez niemiecką uczoną Marię Reicher, która jako pierwsza odkryła rysunki na powierzchni ziemi. Należy zaznaczyć, że linie Nazca są absolutnie niewidoczne z powierzchni ziemi (co nota bene przyczyniło się do ich częściowego zniszczenia przez człowieka budującego na tym terenie drogę). Można je zobaczyć z wysokiej platformy, wzgórza a najlepiej z lotu ptaka. Najbardziej jednak nurtująca jest teoria powstania tych linii.  Według najbardziej powszechnego poglądu linie stanowiły rodzaj kultu ówczesnym bogom. Według natomiast Paula Kosoka i Marii Reiche, linie związane są z prowadzonymi przez Indian obserwacjami astronomicznymi wykorzystywanymi do określania pory siewu i zbiorów. Niektóre linie bowiem pokrywają się z orbitalnym ruchem gwiazd, a gigantyczne kontury zwierząt wiernie odzwierciedlają gwiazdozbiory. Pojawiła się nawet teoria, że linie służyły nawadnianiu okolicznych, suchych terenów zajmowanych przez Indian. Najbardziej jednak ciekawą teorią jest teoria wysnuta przez szwajcarskiego pisarza Ericha von Däniken, który twierdzi, że linie były lądowiskiem dla przybyszów z kosmosu :).

Porzucę jednak temat linii Nazca i przejdę do bardziej życiowego wątku naszej podróży. Do Nazca z Arequipy prowadziła tylko jedna droga tj. Panamericana Sur. W związku z tym, że droga ta przebiega przez pustynię (a więc widoki są raczej monotonne) wybraliśmy nocny autobus w zachwalanej przez wszystkich firmie Cruz del Sur. Podróż miała trwać tylko 10 godzin. Kto by pomyślał, że będzie trwała aż 45! Zaczęło się w środku nocy, autobus nagle stanął. Nikt się tym początkowo nie przejął bowiem znajdowaliśmy się w Peru a tu wszystko jest możliwe. Wróciliśmy zatem pod nasze kocyki aby oddać się objęciom Morfeusza. Przebudziła nas jednak okropna duchota panująca w autobusie. Postanowiliśmy wyjrzeć na zewnątrz i zobaczyć co się stało. Przed nami i za nami stał rząd innych autobusów, ciężarówek i samochodów osobowych. W oddali jakieś bębnienie i okrzyki. Po chwili dowiedzieliśmy się, że droga została zablokowana przez strajkujących górników, którzy domagają się wyższych płac oraz zmniejszeniu ilości wywożonych z krajów surowców mineralnych. Powiedziano nam również, że strajk nie powinien potrwać dłużej niż kilka godzin. Mieliśmy wyjątkowe szczęście, że nasz autobus stanął dokładnie na początku niewielkiego miasteczka. Dzięki temu mogliśmy kupić żywność i wodę na cały dzień. Inni nie byli w tak komfortowej sytuacji. Niektóre ciężarówki utknęły 20 km za miastem, na środku pustyni. Tam kierowcy raczyli się mandarynkami i ananasami przewożonymi na pace. W południe, czyli po 12 godzinach postoju zaczęliśmy się niepokoić. Okazało się bowiem, że na Panamericana Sur znajduje się nie jedna ale cztery blokady tj. trzy przed nami i jedna za nami, także nasz autobus został pozbawiony możliwości powrotu do Arequipy gdzie znajdował się najbliższy port lotniczy. Nam oraz czterem innym osobom bardzo zależało na szybkim dostaniu się do Limy bowiem mieliśmy wykupione bilety lotnicze na sobotni lot na Galapagos. Większość jednak pasażerów nigdzie się nie spieszyła i postanowiła skorzystać z uroków otaczającego ich pustynnego krajobrazu. Pierwsi jeszcze przed godziną 12:00 po piwo sięgneli Anglicy, potem Australijczycy a potem do imprezy dołączyli już wszyscy.Godziny upływały i nic się nie zmieniało. Gorąc i smród jaki panował w autobusie (kierowca wyłączył klimatyzację aby nie tracić cennego paliwa) uniemożliwiał przebywanie w nim. Każdy szukał kawałek cienia aby uciec przed piekącym słońcem. Zapasy żywności i wody zaczęły się kończyć.  Piwo już nie pomagało. Powoli każdemu puszczały nerwy. Pojawiły się pierwsze kłótnie i przepychanki… Sen w tych warunkach był niemożliwy. Na dodatek, po zmroku, z przyczyn bezpieczeństwa zostaliśmy wszyscy zamknięci w autobusie.  Kierowca obawiał się, że ktoś z pasażerów może zostać pobity przez strajkujących. Podobno takie incydenty zdarzały się w przeszłości. Tuż przed północą wiedzieliśmy, że dłużej tak nie wytrzymamy. Postanowiliśmy z samego rana zabrać plecaki i spróbować na własną rękę dostać się do Nazca. Po kolejnych kilku godzinach udało się nam zasnąć. Od czasu do czasu byliśmy wyrywani ze snu przez pijanych strajkujących, którzy walili w nasz autobus i coś tam krzyczeli. Niektórzy pali ogniska blisko autobusów aby utrudnić pasażerom sen..prawdziwy koszmar!

Nie wiem czy udało się nam przespać trzy a może cztery godziny ale o świcie poprosiliśmy kierowcę o nasze bagaże, podpisaliśmy dokument, że na własną odpowiedzialność oddalamy się od autobusu i ruszyliśmy przed siebie. Razem z nami wyruszyło siedem osób, które Marcin poznał jeszcze w kanionie Colca. Pierwsza, najbliższa blokada była bułką z masłem. Strajkujący się z nas śmiali ale nikt nie odważył się nas zaczepić. Na końcu miasteczka udało się nam znaleźć transport. Mieliśmy wyjątkowe szczęście bowiem akurat wtedy gdy szliśmy jeden z samochodów postanowił zawrócić. Innego transportu w postaci collectivos czy taksówki nie było widać. Po 1,5-godzinnej jeździe z plecakami na kolanach znaleźliśmy się przed kolejnym miasteczkiem, które było zablokowane. Kierowca auta, którym jechaliśmy nie chciał podjechać bliżej blokady bowiem obawiał się ataków strajkujących, którzy niechętnie patrzyli na jakikolwiek środek transportu. Byliśmy zatem zmuszeni przejść jakieś 3 km na pieszo. Jedyny plus był taki, że zaopatrzyliśmy się w wodę w pobliskim sklepiku oraz wypłaciliśmy pieniądze w jedynym na przestrzeni 500 km bankomacie. Z gotówką w kieszeni wiedzieliśmy już, że tego dnia uda nam się dojechać do Nazca, kwestia tylko za ile J. Druga mijana blokada była znacznie większa i groźniejsza. Tłum był wyraźnie zmęczony i poirytowany tym, że nikt z rządu nie przyjechał ich wysłuchać. Nie chcąc utracić aparatu fotograficznego nie robiliśmy tam żadnych zdjęć. A szkoda bo mielibyśmy co pokazywać. Za blokadą klasyczny obrazek: rząd autobusów i ciężarówek i mnóstwo zmęczonych pasażerów łaknących rzetelnych informacji. Powiedzieliśmy im, że ta blokada to nie koniec i szkoda ich cennego czasu na stanie w tym gigantycznym korku. Na transport nie musieliśmy długo czekać. Okoliczni mieszkańcy postanowili sobie dorobić na tym zamieszaniu i kursowali z jednego miasteczka do drugiego. Tym razem droga trwała dwie godziny. Kierowca wysadził nas przed trzecią blokadą, która okazała się najdłuższa (ok. 10 km w postaci rozrzuconych na asfalcie kamieni, pni, przewróconych słupów i rozłożonych na ziemi strajkujących), a także najtrudniejsza bo pod górkę. Po godzinie marszu byłam wykończona. Nie byłam w stanie nieść mojego dużego plecaka, także Marcin dzielnie wziął go na swoje bary a mnie dał mniejszy. I tak było mi ciężko. Raz po raz się zatrzymywaliśmy. W połowie drogi głód był nie do zniesienia i poprosiliśmy kierowcę jednej z ciężarówek o kilka mandarynek i ananasa. Za naszym przykładem poszli inni. Uczta była nieziemskaJ Po kolejnej godzinie marszu zauważyliśmy jakiś prześwit między ciężarówkami. Czyżby to był koniec? Tak!! Dwa minibusy podążały w naszym kierunku. Wsiedliśmy do nich i po jakiejś półtora godzinie znaleźliśmy się w Nazca.

D.

Początek zadymy

Kamienna droga

Kilometry zablokowanych samochodów

Marsz przez zablokowane ulice

Strajk na środku pustyni

Nasza ekipa

Najdłuższa linia w Nasca

Nasca – rysunek dłoni

Nasca- rysunek drzewa

Wiecej zdjec z blokady, z Nasca, z Limy

 

W krainie kondorów

Kolejnym punktem naszej wyprawy po Peru było białe miasto (La Ciudad Blanca) czyli Arequipa. Miasto to nazwane jest białym ponieważ zbudowane jest głównie z białych, powulkanicznych skał zwanych „sillar”. Aby uczynić pobyt w Arequipie bardziej interesującym zarezerwowaliśmy sobie 3 noce w Casa de Sillar, który zrobiony jest właśnie z sillar. Po pierwszym dniu zwiedzania tego miasta wiedziałem, że będę się tu nudził i postanowiłem pojechać do pobliskiego Kanionu Colca. Diana zdecydowała się zostać w Arequipie aby trochę odpocząć i delektować się miejscową kuchnią oraz kawa serwowana w uroczych knajpach na calle Catalina.

Pobudka o 5:00 i spacer z latarką ulicami jeszcze uśpionej Arequipy na przystanek płatnej okazji „colectivos”. O 5:30 byłem już na dworcu autobusowym i zgodnie ze wskazówkami otrzymanymi w informacji turystycznej w jednej z firm przewozowych próbowałem kupić bilet na autobus do Cabacaconde, który miał odjeżdżać o 6:00. Na miejscu okazało się, że autobus odjeżdża dwie godziny później. No tak, mogłem się tego domyśleć,  przecież jestem w Peru! Po chwili zastanowienia wsiadłem  do autobusu odjeżdżającego o 6:00 do Chivay, miasta położonego w połowie drogi do Cabanconde, z nadzieją, że tam złapie jakiegoś stopa dalej.  Powoli opuszczałem Arequipę mijając górujący nad nią pięknie stożkowaty wulkan El Misti (6075m n.p.m.). Z Arequipy położonej na wysokości 2335m n.p.m autobus wdrapał się na wysokość ponad 4000m n.p.m. a krajobrazy zmieniały się w księżycowe. Widoczność była wspaniała, z góry widać było linię brzegową z Pacyfikiem. Po czterech godzinach jazdy z księżycowych równin wyłoniła się potężna zielona dolina, a droga prowadziła serpentynami już cały czas w dół. Powoli zbliżaliśmy się do Chivay, miasta położonego na samym początku kanionu Colca . W tym miejscu kanion raczej przypomina szeroką dolinę, której zbocza są zagospodarowane przez pola uprawne, niż głęboki kanion.  W Chivay szybko okazało się, że „colectivos” tu nie jeżdżą, a jedyny autobus do Cabancondes to ten, który opuścił Arequipe o godzinie 8:00. Pozostałe dwie godziny spędziłem na śniadaniu i zaopatrywaniu się w prowiant potrzebny na dwu dniowy trekking. Do Cabancondes dojechałem spóźniony 3 godziny w stosunku do pierwotnego planu, więc aby nie ryzykować chodzenia po nocy musiałem zmienić zaplanowaną trasę i rozpocząć trekking od końca, tak aby dotrzeć do osady Sangalle el Oasis przed zmrokiem. Decyzja była bardzo dobra, bo dodatkowo udało mi się uniknąć wycieczek i mogłem się cieszyć samotnością. Po wyjściu z autobusu dopadła mnie strażniczka parku i ku mojemu zadowoleniu wręczyła mi studencki bilet wstępu. No cóż nie oponowałem, był dwa razy tańszy a ja musiałem trochę wymłodnieć podczas tej podróży J. Z Cabancondes położonego na wysokości 3287 m n.p.m. musiałem zejść do Sangalle el Oasis położonego 1100 m niżej. Kanion Colca przez wiele lat był uważany za najgłębszy kanion świata (3191m), po ostatnich badania okazało się jednak, że położony obok kanion Cotahuasi jest od niego głębszy o 150 m. Spoglądając z góry, Cañón del Colca nie zrobił na mnie tak wielkiego wrażenia jak  kanion Colorado, który jest dwa razy płytszy, ale jego bardzo strome zbocza i szerokość robią znacznie większe wrażenie. Po prostu jedziesz po płaskiej powierzchni i dojeżdżasz do ogromnej dziury w ziemi. A kanion Colca to taka trochę bardziej stroma, wąska i głęboka dolina. Jak się okazało zejście na dół zajęło mi około 3 godzin. Schodząc w dół widziałem mikroskopijną osadę Oasis wraz z jej słynnymi basenami, a ponieważ schodziłem mocno nasłonecznionym zboczem, chęć wskoczenia do nich dodawała mi sił i pchała naprzód. Na dole okazało się, że to rzeczywiście oaza, totalna zmiana roślinności, palmy, bananowce i wiele drzew z pięknymi dużymi, białymi kwiatami. Basenów też było więcej niż było je widać z góry, a każdy z nich należał do innego hostelu. Szybko wybrałem ten z największym i jeszcze nasłonecznionym basenem. Nazywał się Eden, a przywitał mnie w nim bardzo miły Indianin o typowym indiańskim imieniu Thomas. Po zrzuceniu plecaka w 4-osobowej lepiance z oknami z babusa, z największym impetem, na jaki miałem jeszcze siłę, wskoczyłem do basenu zasilanego strumieniem, który był jednym z dopływów rzeki Colca. Dopełnieniem było pytanie Thomasa „Quiere Usted cervesa?”. Oj tak, piwo nigdy nie smakowało lepiej! W świetle zachodzącego słońca leżałem sobie sam w ogromnym basenie na dnie prawie najgłębszego kanionu na świecie, popijałem zimne piwko „Arequipeña” i patrzyłem się wysoko w górę oglądającm kondory robiące leniwe kółka na niebie. Życie jest takie wspaniałe! Jak będą mi kiedyś robić zastrzyk, albo borować w zębie to wspomnę tą chwilę 🙂

Następnego dnia wstałem ponownie około 5:00 . Aby zrealizować plan tego dnia czekało mnie jakieś 10 godzin trekkingu ze stromym wyjściem z kanionu. Z Oasis wyszedłem o świcie, przeszedłem most i razem ze wstającym słońcem zacząłem się wspinać na przeciwległe zbocze kanionu. Po jakimś czasie dotarłem do wioski Malata, położonej o 500 m wyżej od Oasis. Była już 9:00 a wioska wyglądała na wymarłą, nawet psa nie było słychać. Szedłem główną ścieżką w wiosce, która składała się z kilkudziesięciu lepianek częściej pokrytych stalową, falistą blachą niż typową, słomianą strzechą. Niektóre z nich miały anteny satelitarne i wielkie stalowe beczki na dachu z napisem „solar shower”. No tak, będąca w nich woda nagrzewała się w ciągu dnia i wieczorem był ciepły prysznic. W Malata znajdował się także maszt sieci komórkowej i kilka latarni. zaraz zastanawiałem się skąd anteny, maszt i latarnie u licha mają tu prąd? Patrzę w górę i widzę kabel przeciągnięty centralnie nad kanionem, zapewne z Cabancondes. Zaraz potem przeszedłem jeszcze jedną wioskę Cosnirhua. W jej centralnym miejscu, zamiast placu i kościoła, znajdowało się o dziwo boisko do koszykówki. Także i ta wioska była jeszcze uśpiona a ja miałem nadzieję na drugie śniadanie. Gdy po wyjściu z wioski zobaczyłem kaktusa z dojrzałymi owocami opuncji, natychmiast się na niego rzuciłem. Opuncje są pyszne, soczyste i słodkie, trzeba tylko delikatnie się do nich dobrać, aby się nie pokłuć. Najlepsze są te czerwone, potem żółte i zielone. Po drugim śniadaniu ruszyłem dalej i po kolejnej godzinie byłem już w kolejnej wiosce Tapay leżącej u stóp wulkanu Nevado Bomboya, którego szczyt był pokryty białą czapą. Po dość szybkim przejściu przez Tapay ruszyłem w dół do wioski San Juan de Chucche, gdzie w pierwszym napotkanym domu załapałem się na lunch. Po krótkim odpoczynku, w towarzystwie żony i córki gospodarza ruszyłem na dół w stronę mostu i szlaku powrotnego do Cobanconde. Jak się dowiedziałem od gospodarza większość ludzi żyje tu głównie z turystyki. Zwyczaje tu są takie, że mąż zajmuje się obsługą turystów w swoim gospodarstwie, a żona z wielkim tobołkiem idzie na szlak i sprzedaje turystom bibeloty. Na moście drogi nasze się rozeszły i sam ruszyłem dalej w górę. Po 4 godzinach marszu dogonił mnie idący wraz z wyładowanymi mułami Indianin o typowym indiańskim imieniu Dawid i zaprosił mnie do wspólnego marszu. O zmroku doszedłem do Cabanaconde, a czas szybko mi zleciał podczas rozmowy z Dawidem. On opowiadał mi o codziennym życiu indiańskiego rolnika w kanionie, a ja opowiadałem mu o odległej krainie Piastów.

Kolejnego dnia ponownie wstałem z samego rana i tym razem ruszyłem do Cruz del Condor, miejsca oddalonego o kilkanaście kilometrów od Cabaconde, znajdującego się na zachodniej krawędzi kanionu tuż powyżej małych jaskini, w których mieszkają kondory. Bardzo chciałem je zobaczyć, bo kondory to największe latające ptaki, rozpiętość ich skrzydeł to ponad 3 metry, ważą okolo 15 kg i są tak ciężkie, że z płaskiej powierzchni nie byłyby w stanie wzbić się w powietrze. Właśnie dlatego zbocza głębokiego kanionu są dla nich idealnym domem. Do Cruz del Condor dojechałem jako jeden z pierwszych, potem już było tylko gorzej. Miejsce to jest głównym punktem wszystkich obwoźnych wycieczek, więc pełno ludzi, no i jeszcze do tego „ciupaga”, czyli miejscowe panie wciskające przeróżne bibeloty. Po godzinie wyczekiwania, wyostrzania wzroku, w końcu pokazały się w oddali dwa pierwsze kondory. Jeden z nich był nawet tak miły, że przyleciał na pobliski kamień jakieś 5 metrów ode mnie na sesję zdjęciową.  Potem było ich coraz więcej, zupełnie nie bały się nadciągających tłumów. Wręcz przeciwnie, zaczynały nam latać nad głowami. Zupełnie jak jakieś bombowce, które leniwie krążą a potem ostro się zniżają i robią zrzut. Mnie się upiekło i nic na mnie nie spadło, a kondory dopełniły wrażeń w bardzo zielonej krainie Colca.

M.

Katedra w Arequipie

Widok na Kanion Colca z Cabanconde

Widok na Tapay i wulkan Nevado Bomboya

Rio Colca

Sangalle el Oasis

Kondor Leniwy

Kondor Szybujacy

Kondor Wysoki

Jak statki na niebie

Wiecej fotek

 

Pępek świata i sanktuarium Dziewic Słońca

Do Cuzco, czyli pradawnej stolicy imperium Inków dojechaliśmy autobusem bezpośrednio z Puno. Tym razem obyło się bez blokad. Razem z poznaną na wyspach Titicaka, polską wesołą parą z Teksasu Anią i Wojtkiem, po sześciu godzinach drogi dojechaliśmy na miejsce. Po drodze, szare, skaliste i górzyste krajobrazy zaczęły powoli ustępować coraz bardziej zielonym i bujnie porośniętym dolinom. To było wyraźnym znakiem, że zmniejszamy wysokość i w końcu będzie trochę cieplej. Cuzco leży tylko na 3400 m n.p.m., a nazwa miasta w wolnym tłumaczeniu w języku keczua oznacza pępek świata. My ten pępek od razu polubiliśmy, zapewne przez wzgląd na wspaniały rynek Plaza de Armas, który otoczony średniowiecznymi kamienicami, wielką katedrą, kawiarenkami i restauracjami troszeczkę zaczął nam przypominać ukochany Kraków. Dla przeciętnego turysty Cuzco wcale nie przypomina byłej stolicy Inków, lecz średniowieczne hiszpańskie miasteczko. A to wszystko za sprawą stuosobowego oddziału hiszpańskich konkwistadorów Francisco Pizarra, który podstępem podbił królestwo Inków około 500 lat temu. W 1533 roku Pizarro wykorzystał sytuację osłabionego wojnami domowymi królestwa Inków i zaprosił ówczesnego władcę Atahualpę wraz z gronem kilkutysięcznej arystokracji inkaskiej do swojego obozu. Przybyli oni bez broni, zaś w czasie uczty zostali podstępnie napadnięci i wymordowani przez żołnierzy hiszpańskich. Z rzezi oszczędzono i wzięto do niewoli tylko samego władcę. Obiecano mu wolność w zamian za potężny okup: jedną komnatę wypełnioną złotem i dwie komnaty wypełnione srebrem. Faktycznie Hiszpanie otrzymali sześć ton złota i dwanaście ton srebra, lecz mimo to Atahualpa został skazany na śmierć przez spalenie na stosie. Według wierzeń Inków, spalenie ciała było równoznaczne z zabiciem duszy. Hiszpanie zgodzili się więc na zamianę wyroku śmierci na uduszenie pod warunkiem wcześniejszego przejścia skazańca na chrześcijaństwo. Tak też się stało. Ciało Atahualpy zostało w nocy potajemnie wykopane z grobu przez wiernych Indian i ukryte. Po śmierci władcy Inków, jego dwie armie się rozpierzchły, a niewielka armia Pizarra opanowała w ciągu kilku lat całe imperium. W trakcie tych podbojów stolica Inków została zburzona a nowe budowle hiszpańskie powstały na jej ruinach. Na zgliszczach świątyń i pałaców inkaskich powstały klasztory i kościoły katolickie, a wiara w pradawnego Boga Słońca zastąpiona została wiarą w Chrystusa. Nawracanie Indian i szerzenie Słowa Bożego było prowadzone częściej ogniem i mieczem niż miłością do bliźniego oraz dobrym uczynkiem i słowem. Kilka nielicznych śladów królestwa inkaskiego można znaleźć po wdrapaniu się na jedno z otaczających miasto wzgórz Sacsayhuamán. Jest to pozostałość twierdzy (albo raczej jej murów), która to stanowiła ostatni punkt obrony inkaskiej przez Manco Inca. Na sąsiednim wzgórzu znajduje się potężny posąg Jezusa Chrystusa górującego nad całym miastem. Podobne posągi Chrystusa można znaleźć w każdym większym mieście latynoamerykańskim, a największy znajduje się w Rio de Janeiro. Są one symbolem wielkiej wiary katolickiej mieszkańców Ameryki Południowej. W Cuzco spędziliśmy kilka dni w typowo turystyczny sposób: zwiedzaniu okolicznych budowli, degustacji peruwiańskiego specjału alkoholowego tj. pisco sour (wódki z winogron z dodatkiem białka i soku cytrynowego, smakuje podobnie do margherity, pycha!), smakowaniu Cuy, czyli smażonej świnki morskiej będącej miejscowym przysmakiem, przyglądaniu się folklorowym pokazom różnych miejscowych plemion indiańskich przy kawce w Starbucksie. Mniej więcej tak wyczekiwaliśmy do 2 maja, czyli okrągłych (podwójna 17tka) urodzin Marcina, które postanowiliśmy spędzić na jednym z nowych 7 cudów świata tj. Machu Picchu.

Mieliśmy kilka pomysłów jak zaatakować Machu Picchu. Początkowo myśleliśmy o klasycznym Inka Trail, czyli kilkudniowym trekkingu starym szlakiem Inków, potem o trekkingu połączonym z rowerowym down-hillem. Niestety wszystkie analizowane warianty wymagały specjalnych pozwoleń i wynajęcia agencji a ta kosztowała całkiem sporo. Po kilku dniach kombinowania przez Dianę, postanowiliśmy dojechać tam sami. Z 2-miesięcznym wyprzedzeniem, z pomocą Profesorka (dzięki Urwisie!) zakupiliśmy bilety wstępu do Machu Picchu z limitowanym wejściem 400 osób na wzgórze  Huyana Picchu. Tu ważna informacja dla tych, którzy planują zwiedzić Machu Picchu! W lipcu 2011 roku rząd peruwiański, chcąc pozbyć się uciążliwych dla wielu turystów kolejek przed wejściem na Machu Picchu, postanowił wprowadzić internetową sprzedaż biletów.  Oznacza to, że jeśli ktoś planuje wejść także na Huyana Picchu to musi wykupić sobie z dużym wyprzedzeniem bilet łączny obejmujący wejście na Machu Pichu i Huyana Picchu. Na Huyana Picchu może bowiem w danym dniu wdrapać się tylko 400 osób (przy dziennym limicie 2500 osób na Machu Picchu). Wejście na Huyana Picchu odbywa się w dwóch turach: 200 osób wchodzi między godziną 7:00-8:00 a kolejna grupa 200 osób w godzinach 10:00-11:00. Mimo, że te przepisy weszły w życie prawie rok temu wielu turystów o nich nie wie. Przewodniki milczą na ten temat. Agencje nadal sprzedają bilety obejmujące tylko wejście do Machu Picchu, nie wspominając klientowi o konieczności wykupu biletu na Huyana Picchu.

Dzień przed Marcina urodzinami wsiedliśmy do „collectivos”, czyli minibusa będącego lokalnym transportem i zapakowani w 13 osób do 8 osobowego auta pojechaliśmy do miasteczka Ollantaytambo. Tego samego dnia udało się nam zwiedzić mniej popularną część ruin dawnych budowli inkaskich. Wejście do części bardziej turystycznej kosztuje tyle co bilety na Machu Picchu, także sobie darowaliśmy. W Ollantaytambo spędziliśmy jedną noc i bardzo wczesnym rankiem, a właściwie jeszcze nocą, pierwszym pociągiem ruszyliśmy do Aquas Calientes tj. najbliższego miasteczka przed Machu Picchu. Na wzgórze, na którym znajdują się ruiny Machu Picchu wjeżdża się autobusem odchodzący właśnie z Aquas Calientes lub wchodzi piechotą (zajmuje to jednak więcej niż godzinę).Po tym co do tej pory widzieliśmy i mając w głowie relacje o tłumach turystów na Machu Picchu, mieliśmy pewne obawy że nie zrobi ono na nas większego wrażenia, a tłok może spowodować odrazę. Byliśmy jednak  tym miejscem zachwyceni! Machu Picchu zanim się je właściwie zobaczy już robi wrażenie, bowiem jest położone w jednym z najcudowniejszych naturalnych miejsc, jakie do tej pory widzieliśmy. Opłaca się przyjechać wcześnie rano, albowiem można być świadkiem wręcz mistycznego zjawiska, kiedy okryte jeszcze gęstymi chmurami miasto powoli zaczyna się wyłaniać spośród zielonych wzgórz. Gdy chmury się rozpierzchną widać cudowną panoramę, dookoła wysokie pokryte bujną roślinnością wzgórza, w dole wielka przepaść i ledwo widoczna rzeka przepływająca przez dolinę. Widać od razu, że miasto było twierdzą nie do zdobycia – otoczone z trzech stron urwiskami, umiejscowione tak wysoko, że nie widać jej z dołu. Uczta dla oka, uczta dla ducha! Po tym spektaklu udaliśmy się do wejścia na Huyana Picchu, czyli pobliską górę, z której można objąć jednym spojrzeniem całe miasto Machu Picchu oraz cieszyć się wspaniałym widokiem na otaczający krajobraz. Miasto wyraźnie podzielone jest na dwie części: rolniczą oraz miejską. Pierwsza to nic innego jak strome tarasy uprawne z pionowymi, kamienistymi ścianami pomiędzy nimi. Część miejska obejmuje: obserwatorium astronomiczne, wiele świątyń i pałaców oraz część mieszkalną. Machu Picchu zostało zbudowane w drugiej połowie XV wieku przez Inków, a ostatnie badania archeologiczne wskazują na to, że było ono sanktuarium Dziewic Słońca, a nie typowym miastem. Choć według nas to nic innego jak wypasiona willa ówczesnych magnatów synów Boga Słońca, którzy chcieli być bliżej nieba. Największą zagadką miasta pozostaje jego nagłe opuszczenie w 1537 roku.

W trakcie samego zwiedzania tłum turystów nie był nawet taki duży. Największe natężenie ruchu miało miejsce w godzinach południowych, kiedy pojawiły się zorganizowane wycieczki. Można je jednak przyjemnie ominąć wylegując się i wygrzewając na północnych tarasach uprawnych z najlepszym widokiem na miasto i dwa charakterystyczne z pocztówek wzgórza: mniejsze Wayna i większe Huayna Picchu. Dziś już trudno sobie wyobrazić, że Tony Halik jakieś 50 lat temu rozbił tu namiot i biwakował ze swoją żoną przez kilka tygodni w trakcie jednej ze swoich pierwszych wielkich podróży przez obie Ameryki z Ziemi Ognistej do Alaski. No cóż spróbujmy, zamykamy oczy i … Strzała Tony! 🙂

M. i D.

Tak wygląda Pępek Świata

Placa de Armas w Cuzco, folki jak w Krakowie

Cuy, smażona świnka morska, miejscowy przysmak, pycha:)

Jesus Cristo Blanco

Machu Picchu wyłaniające się z chmur

Widok na Machu Picchu z Huayna Picchu

Widok z Huayna Picchu, wyraźny podzial miasta na część rolniczą i miejską

Pocztówkowe Machu Picchu

Lokalesi

Dobre miejsce do wylegiwania się

A to wypas!

Wiecej zdjec z Cuzco, Ollantaytambo, Machu Picchu